Uzak ülkelerin birinde büyülü bir orman varmış. Bu orman yeryüzündeki bütün ormanların atasıymış. Burada yeşeren her filiz ulu güçlü ağaçlar tarafından özenle beslenir, büyütülürmüş. Her genç ağaca, toprağa derince kök salmanın, dalları da taa göklerin tepelerine  kadar yükseltmenin yolları öğretilirmiş. Zamanı gelince de her genç filiz dünyanın bir yerinde kendi ormanını kurması için yolculuğa gönderilirmiş. Böylece dünyayı yaşamla doldururlarmış. Soğuk, uslu puslu, kurtların uluduğu dolunay gecesi ormanda yine telaş varmış. Genç ağaçların veda vakti gelmiş. Her biri dallarını yapraklarını toplayıp çantalarına özenle yerleştirmiş. Dikkatlice köklerini büyülü ormanın verimli toprağından çıkarıp dünyayı keşfe başlamadan önce Ulu Çınar’ın yanına son vedaya çıkmışlar. Heyecanlı genç ağaç, biraz korku biraz da endişeyle hazırlanmaya başlamış. Her şey mükemmel olsun, düzenli olsun, tam kuralına uygun olsun istiyormuş. Öğrendiklerini en ince ayrıntısına kadar uygulamaya koyulmuş. Dikkatle yapraklarını derleyip toplamış. Nazikçe kendi köklerini sökmüş ki bir de ne görsün, var zannettiği, güçlü zannettiği kökleri dallarından bile inceymiş. Utanç ve hayal kırıklığıyla Ulu Çınar’ın yanına gitmiş;