Ruhsal yolculuk, ruhumuzu bütünleyip, birliğe erişmek üzere, döngüsel bir tümden gelim, tüme varımdır.

 

Önce tümden geliyoruz;

 

Bütün yaşamlar boyu her şey oluyoruz…

 

Kendimizin ve diğerlerinin içindeki iyiliğe olan inancımız parçalanana kadar bütün yaşamlarda, her şey oluyoruz;

 

Kurban ve cellat olma deneyimleri… Başkalarının merhametsizliğine maruz kalmak ve aynı şekilde merhametsizleşmek… Trajik olayların kurbanı ve faili olmak…Taa ki düşmanca, sevgisizce bakan gözlere sahip olana dek.

 

Kendini sonsuz birlikten ayrı görene; etrafındaki herkesin aciz, kaybolmuş, güçsüz ve aşağılık yaratıklar olduğunu düşünene kadar… Paramparça olana kadar. ​

 

Her şeyin bir olduğuyla ilgili derin bir bilgiye sahipken, kalbimizde sevgiden başka bir şey olmayan bir öz varken, kendimizi sevilmeye layık olmayan, değersiz ve yetersiz bir varlık olarak görene kadar tümden geliyoruz… ​

 

Ruhumuzu paramparça saçıyoruz.

 

Ve sonra tüme varım yolculuğu başlıyor;

 

Bütün parçalanma bu hayatta yaşanmadı, o yüzden içimizde sebebini bilmediğimiz bir eksiklik, üzüntü, pişmanlık, suçluluk taşıyoruz. Ne kadar sevilirsek sevilelim yetmeyişi… Ne kadar sahip olursak olalım doymayışımız... Boşluk hissi. Aslında ruhumuz paramparça olduğu için… Terapist koltuğunda gittiğimiz o çocukluk anısı, sadece bir tetik, bir hatırlatıcı iz. Sadece ebeveynimiz  “hayır” diye bağırdığı için yaralanmamış çocuk ruhumuz; zaten içinde tam da o noktaya değen bir yara ile gelmişiz buraya. ​

 

 

 

 

 

Şamana göre öze yolculuk, parçalanmanın yarattığı etkileri aşıp kendini iyileştirmekten geçiyor. Ruhunun parçalarını geri toplamaktan.

 

Derinlerimizde gömülü, insanlığın eski çağlarından kalma bu öğretiler, bize birliği hatırlatan ilhamlardır. Gerçekte kim olduğumuz hatırlatan… Kalple bağlantımızı yeniden sağlayan, paramparça olan ruhumuzu her hikayeden teker teker çekip getiren… Bütünleştiren. Yeniden kendimize ve tüm varlıklara inanmamızı sağlayan…

 

Bu yüzden sır, “kendini iyileştirmektedir” der şaman. Bunu yaptığında, bilinçte birliğe doğru bir yol açarsın, karmaşık yolların arasında taze bir patika oluşur. Ve başkalarının da yürümesi kolaylaşır.

 

Kendini iyileştirirken, başkalarını da böyle iyileştirirsin, belki tek kelime dahi etmeden. Sadece kendini hatırlayarak, sadece kendini bütünleyerek dünyayı şifalandırırsın.